Αμπατζόπουλος Λέανδρος medley music 10

Στο 10ο μικρό μου film αφιερωμένο στην μουσική, η αναφορά γίνεται για την μουσική μιας συγκεκριμένης περιοχής της Ισπανίας. Με μουσικά κέντρα την Σεβίλλη το Καντιζ και η Χερέζ, η περιοχή της Ανδαλουσίας αντιπροσωπεύει στα αυτιά τα δικά μου ένα μουσικό κράμα πρωτόγνωρο σε παγκόσμια δεδομένα. Και το κυριότερο, ένα τρόπο ζωής.

Ινδία, Ισπανία, Αραβικός κόσμος, Ευρώπη, Ρομά, και άλλες πολιτισμικές περιοχές εμπλέκονται και παρουσιάζουν έναν ήχο και συμπεριφορές που πολύ τις πηγαίνω.

Solea, που ο κόσμος νομίζει ότι είναι φλαμένκο, ταυρομαχίες που παίζεις κορόνα γράμματα την ζωή σου, κιθαριστές που μου κόβουν την ανάσα ( παρά τα ακούσματά μου ), χαρισματικά παιδιά όπως οι Λορένσο και Πετρόσα πού ξεφτιλίζουν τους φυσικούς νόμους με χάρη, ο Τσοκολάτε όταν τραγουδάει, ο Νινο ντε Πούρα οταν παίζει κιθάρα που κάνει να φαίνονται πτωχοί συγγενείς οι Ευρωαμερικανοί κιθαρίστες.

Το ίδιο είχα αισθανθεί όταν άκουσα να παίζουν τάμπλα ο Ζακίν Χουσείν ή ο Τανμπόϊ Μπόσε, και οι 2 συνόδευαν την Ανουσκα Σανκάρ που πήρε Γκράμη αυτές τις μέρες. Τότε κατάλαβα πόσα χρόνια χρειάζονται οι Ευρωαμερικανοί ντραμίστες για να πλησιάσουν αυτά που με τα δάκτυλά τους κάνουν αυτοί οι 2 λεβέντες πάνω σένα παμπάλαιο απλό και ταπεινό μουσικό τζουμπλέκι.

Ο Ραφαέλ Καμπέγιο που κάνει τον αγαπημένο μου Φλάτερ να φαίνεται απλώς σαν μια εξαίρεση.

Ο Ολιβιέ Ρατζαμανί, ο κύριος πάρτα όλα για μένα.

Η Φερνάντα Μπερνάντα, που όταν τραγουδάει έστω και σε προχωρημένη ηλικία τα σκυλιά δένονται πάραφτα.

Τα παιχνίδια με τον θάνατο του Σεμπαστιάν Καστέγια, που επιβεβαιώνουν την τρέλα αυτής της χώρας που έχει σαν γνώμονα το παράλογο ( υπέρβαση σωστότερα ) ζήτω ο θάνατος.

Αν είναι δυνατόν...: Ζήτω ο θάνατος.

Η τσιγγάνικη ψυχή σε όλο της το απλησίαστο μεγαλείο.