Kalbin Hayattan İstifası

Hastane önünde incir ağacı...
Neden yaralamıştı ki bu türkü bu kadar beni...
Oysa ne hastanedeydim.. Ne de o hastanede incir ağacı vardı...
Ama yar vardı.. Can vardı.. Ve o hastaydı...
Adı bilinmeyen bir hastalık.. Ve onun dilindeydi bu yanık türkü.. Her zaman ve her an...
Hiç belli etmiyordum korkumu.. Hiç belli etmiyordum bu hastalığın bana uykuları haram edişini...
Ve doyamadan vuslatına.. Belki de ayrılığın beni öldüreceğini...
Hep gülüyordum.. Zıtlık rekorları kırıyordum hayatıma dair...
Kalbim ağlarken.. Kupkuru ve hep gülümseyen gözlerle bakıyordum o yâre...
O da, hüznümü anlamasın diye...
Gün geldi.. O yar kalktı.. Koşmaya başladı... Ve hatta neşeli bir kuştur ya o yar hani.. Usul usul uçmaya başladı...
Ne hastane kaldı.. ne de incir ağacı...
Ve sonra yıllar yılları aldı...
Artık ne kuruluk kaldı gözlerde... Ne de gülümseyen gözler gelecek günlere..
Hastane yok.. İncir ağacıda.. Ama yarda yok...
Ve bu sefer benim kalbim hasta..
Ve yârin ne gözleri yaşlı ne kalbi yasta..
O yârim gümüş kanatlım yine semada dolaşmakta..
Ve kim bilir.. Belki bu sefer günler günleri alır.. Alırda kalbime dolanır..
Ve bakar ki gönül yârin kokusu gelmez.. Belli ki yar çok uzakta..
Ve sonra bakar görür ki.. Kalbim dar ağacında...