MAGIA ŻYCIA Sekrety Parafii na Chwarznie
- 12 years ago
www.tvgdynia.pl
Urszula Ledóchowska, właśc. Julia Ledóchowska (ur. 17 kwietnia 1865 w Loosdorfie w Austrii, zm. 29 maja 1939 w Rzymie) – święta katolicka, założycielka Urszulanek Serca Jezusa Konającego.
Była jedną z dziewięciorga dzieci Antoniego Augusta Ledóchowskiego (1823-1885), rotmistrza huzarów i szambelana cesarskiego i Józefiny z d. Salis-Zizers (1831-1909) z pochodzenia Szwajcarki, wnuczką generała Ignacego Ledóchowskiego. Spośród jej rodzeństwa stan duchowny wybrali:
- siostra Maria Teresa późniejsza błogosławiona Maria Ledóchowska;
- siostra Ernestyna - zakonnica;
- brat Włodzimierz Ledóchowski przyszły przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego.
Brat Ignacy Kazimierz Ledóchowski wybrał karierę wojskową, dosługując się stopnia generała dywizji w Wojsku Polskim.
Była stryjeczną bratanicą kardynała i prymasa Polski Mieczysława Halki-Ledóchowskiego.
Gdy Julia miała 18 lat, przeniosła się wraz z rodziną do Lipnicy Dolnej w gminie Lipnica Murowana (zob. Dwór Ledóchowskich)[1][2]. Trzy lata później wstąpiła do krakowskiego klasztoru urszulanek, przyjmując imię Urszula.
W 1907, otrzymawszy błogosławieństwo Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Sankt Petersburga, by objąć kierownictwo internatu przy polskim gimnazjum. W 1910 r. powstał dom dla wspólnoty oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Cztery lata później matkę Urszulę wydalono z Rosji, co spowodowane było wybuchem I wojny światowej. Urszula Ledóchowska udała się do Sztokholmu, następnie do Danii.
W Skandynawii kontynuowała pracę pedagogiczną – założyła szkołę dla dziewcząt, ochronkę dla sierot po polskich emigrantach, współpracowała z założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, starając się uwrażliwić Skandynawów na sprawę niepodległości Polski.
W 1920 r. petersburskie urszulanki wróciły do Polski i osiedliły się w Pniewach k. Poznania. Niedługo potem Benedykt XV zezwolił im na przekształcenie się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, mające żyć duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji. W jej ramach urszulanki SJK, zwane od koloru habitów urszulankami szarymi, działały nie tylko w Polsce, ale także we Włoszech i Francji.
1 stycznia 1925 roku założyła w Pniewach pierwsze w Polsce koło Krucjaty Eucharystycznej[3].
Powszechnie ceniono ją i szanowano za poświęcenie dla innych (zwłaszcza dzieci) oraz pogodę ducha, którą sama uznawała za świadectwo więzi z Chrystusem. Gdy umarła podczas wizyty w Rzymie, mówiono, że "zmarła święta".
20 czerwca 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikował matkę Urszulę, a 18 maja 2003 w Rzymie kanonizował. W 1989, w pięćdziesiątą rocznicę śmierci zachowane od zniszczenia ciało błogosławionej Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
Jej imieniem nazwano parafie m.in. na lubelskim Węglinie, częstochowskim Wrzosowiaku, bydgoskim Miedzyniu, pomorskim, gdańskim Chełmie i gdyńskim Chwarznie.
Od 2006 jest patronką Sieradza.
Urszula Ledóchowska, właśc. Julia Ledóchowska (ur. 17 kwietnia 1865 w Loosdorfie w Austrii, zm. 29 maja 1939 w Rzymie) – święta katolicka, założycielka Urszulanek Serca Jezusa Konającego.
Była jedną z dziewięciorga dzieci Antoniego Augusta Ledóchowskiego (1823-1885), rotmistrza huzarów i szambelana cesarskiego i Józefiny z d. Salis-Zizers (1831-1909) z pochodzenia Szwajcarki, wnuczką generała Ignacego Ledóchowskiego. Spośród jej rodzeństwa stan duchowny wybrali:
- siostra Maria Teresa późniejsza błogosławiona Maria Ledóchowska;
- siostra Ernestyna - zakonnica;
- brat Włodzimierz Ledóchowski przyszły przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego.
Brat Ignacy Kazimierz Ledóchowski wybrał karierę wojskową, dosługując się stopnia generała dywizji w Wojsku Polskim.
Była stryjeczną bratanicą kardynała i prymasa Polski Mieczysława Halki-Ledóchowskiego.
Gdy Julia miała 18 lat, przeniosła się wraz z rodziną do Lipnicy Dolnej w gminie Lipnica Murowana (zob. Dwór Ledóchowskich)[1][2]. Trzy lata później wstąpiła do krakowskiego klasztoru urszulanek, przyjmując imię Urszula.
W 1907, otrzymawszy błogosławieństwo Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Sankt Petersburga, by objąć kierownictwo internatu przy polskim gimnazjum. W 1910 r. powstał dom dla wspólnoty oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Cztery lata później matkę Urszulę wydalono z Rosji, co spowodowane było wybuchem I wojny światowej. Urszula Ledóchowska udała się do Sztokholmu, następnie do Danii.
W Skandynawii kontynuowała pracę pedagogiczną – założyła szkołę dla dziewcząt, ochronkę dla sierot po polskich emigrantach, współpracowała z założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, starając się uwrażliwić Skandynawów na sprawę niepodległości Polski.
W 1920 r. petersburskie urszulanki wróciły do Polski i osiedliły się w Pniewach k. Poznania. Niedługo potem Benedykt XV zezwolił im na przekształcenie się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, mające żyć duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji. W jej ramach urszulanki SJK, zwane od koloru habitów urszulankami szarymi, działały nie tylko w Polsce, ale także we Włoszech i Francji.
1 stycznia 1925 roku założyła w Pniewach pierwsze w Polsce koło Krucjaty Eucharystycznej[3].
Powszechnie ceniono ją i szanowano za poświęcenie dla innych (zwłaszcza dzieci) oraz pogodę ducha, którą sama uznawała za świadectwo więzi z Chrystusem. Gdy umarła podczas wizyty w Rzymie, mówiono, że "zmarła święta".
20 czerwca 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikował matkę Urszulę, a 18 maja 2003 w Rzymie kanonizował. W 1989, w pięćdziesiątą rocznicę śmierci zachowane od zniszczenia ciało błogosławionej Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
Jej imieniem nazwano parafie m.in. na lubelskim Węglinie, częstochowskim Wrzosowiaku, bydgoskim Miedzyniu, pomorskim, gdańskim Chełmie i gdyńskim Chwarznie.
Od 2006 jest patronką Sieradza.