Hatay'ın Samandağ ilçesinde 6 Şubat depremlerinde yıkılan evlerinde babası Nebil Yüksek'i (55) kaybeden Mehdi Mümtaz Yüksek (26), sarsıntılar şiddetlendiğinde ailece dışarı çıktıklarını ancak babasının anahtar almak için eve tekrar girdiğini belirterek, "O esnada en son gördüğüm onun gölgesiydi ve çevremizdeki tüm binalar yıkıldı. Babama çok seslendim ancak geri gelmedi" dedi.
Category
🗞
HaberlerDöküm
00:006 Şubat gecesi biz eve yeni gelmiştik. O zaman direkt uzanmıştık yatağa, biraz muhabbet ettikten sonra herkes köşesine çekilmişti zaten.
00:18Ben o gece uyumamıştım yani gece yarısına kadar zaten ayaktaydım. Belki de kurtuluşumuzun yani şeyiydi bu. Şans eseri biz oradan çıktık zaten.
00:26Gece dörde kadar hiç uyumamıştık. Babamla beraber sohbet ettik o saate kadar. Babam yavaştan uykuya dalmıştı. Biz de işte herkes köşesine çekildikten sonra yaklaşık 10-15 dakika sonra zaten sinyallerini vermişti deprem.
00:38İlk sarsıntıda babam yerinden böyle kalktı, bir çevresine bakınmıştı. Ben biraz öncesinde açıkçası paniklemedim. Önceki artışı depremlerden biri gerçekleşiyor zannettim.
00:50Sonrasında birkaç defa daha hissettirdikten sonra açıkçası panikledik. Orada babamın daha hareketli olmasını yani biraz daha seri hareket etmesini istemiştim.
00:58Peşimizden gelmişti. Kardeşim yanımdaydı. Onu alıp kucakladım. Annem karşı odadan bizi karşıladı zaten. Babam da arkamızdaydı. O da bize hadi çıkın diyordu sürekli arkadan.
01:08Ben de sürekli daha seri olmalarını konusunda onları uyarıyordum. Kapıyı açıp dışarı çıkmak istedik.
01:13Babam arkamızdaydı. Annem yanımdaydı. Kardeşim kucağımda. Hızlı bir şekilde orayı terk etmeye çalıştık. Zaten merdivenden indikten sonra annem geri dönmek istedi o esnada.
01:22Evin anahtarını almak için. Ben yani orada biraz annemi kızmıştım. Annemi elimle itip dışarı çıkmasını söyledim.
01:29Dışarı çıktıktan sonra babam arkamda zannettim. Fakat tam arkama döndüğümde babamın tekrar içeri girdiğini gördüm.
01:35O esnada en son baktığımda işte zaten bir gölgesi görünmüştü. Ona bayağı seslendim. Babama çok seslendim dışarı çıkması için.
01:42Kardeşim kucağımda içeri giremedim. Annem de sürekli düşüp kalkıyor. Çünkü deprem tam şiddetini göstermişti.
01:48O esnada biz iyice salanmaya başladık. Annem sürekli düşüyor, kalkıyor. Annemi kaldırayım. Kardeşim kucağımda ve babama sesleniyorum.
01:55Neyse en son bir köşeye çekildik hızlı hızlı. Düşe kalka bir köşeye geçebildik. Bir çadırın içine geçtik.
02:00Orada kardeşimi bırakıp babama doğru gitmeye çalıştım. Tam o esnada acayip bir şiddette deprem kendini zaten gösterdi.
02:07Kendimi geri attım. Biraz yaklaşık 5-6 saniye sonra zaten o şiddetten ev üzerimize doğru yıkıldı.
02:13Her tarafımız binaydı bizim durduğumuz köşe. Bir tek bizim yani yalnızca durduğumuz köşeye bir moloz gelmemişti.
02:18Tamamen şans eseri. Bir kurtuluş oldu. Babama çok seslendim. Geri gelmedi. Yani arkamıza baktığımızda yalnızca moloz yonları vardı.
02:25Daha doğrusu o karanlıkta göremiyordu. Korkunç bir ses vardı. Biz de depremden sonra orada hızlı bir şekilde dışarı çıktıktan sonra bir çadırın içerisine girdik.
02:3516'na girdik. Ev yıkıldı zaten. Ayaklarımızın dibine kadar geldi o moloz yonları. Ondan sonra orada bekleyemezdik.
02:41Çünkü artışılar şiddetini bayağı artırmıştı. Yanımızda yıkılmayan apartmanlar vardı. Bize doğru yatmış şekilde duruyordu.
02:48Oradan acilen çıkmamız gerekiyordu. Oradan bata çıka çıktık zaten. Çıplak ayak, her yer çamurdu.
02:53Ve çok şiddetli bir yağış vardı. Çok soğuktu. Zar zor oradan çıktık. Bata çıka her yerimiz zaten ayaklarımız sürekli kanıyordu.
03:02Hayat eskisi gibi devam etmiyor açıkçası. Yani deprem öncesi gibi olamaz. O günleri özlüyoruz.
03:08Ailemizle birlikte mutlu olduğumuz günleri çok özlüyoruz. Fakat bir şekilde hayat tekrar devam ediyor.
03:13Yani hayata tutunmak zorundayız. Şu anda ben öğrenciyim. Son sınıf üniversite öğrencisiyim.
03:17Ailemizle birlikte yeni bir evimiz oldu işte. Sutaşıköy'üne taşındık. Burada yaşıyoruz. O şekilde hayatımızı devam ettirmeye çalışıyoruz yani.