βουκεφαλας-Σπανουδακης

Ίσως τα κουρασμένα μου μάτια να μην δουν πια το νότο
Τα απόμακρα κοιμισμένα τοπία στον αέρα,
Με κορμιά στη σκιά των κλαδιών σαν λουλούδια
Ή δραπετεύοντας μ' έναν καλπασμό αχαλίνωτων αλόγων.

Ο νότος είναι μια έρημος που κλαίει ενώ τραγουδά,
Κι αυτή η φωνή δε σβήνει σαν ένα νεκρό πουλί·
Κατευθύνει προς τη θάλασσα τους πικρούς του πόθους
Ξεδιπλώνοντας έναν αδύναμο αντίλαλο που ζει νωχελικά.

Στον τόσο απόμακρο νότο θέλω να μπερδευτώ
Η βροχή εκεί δεν είναι πια ένα τριαντάφυλλο μισάνοιχτο,
Η ίδια η ομίχλη του, χαμογελά, χαμόγελο λευκό στον άνεμο.
Το σκοτάδι του, το φως του, είναι ομορφιές ολόιδιες.

Luis Cernuda