Απ’ την ψυχή μου το ευχήθηκα κι εσύ ας μην το πίστεψες Αυτό το παραμύθι μας αληθινό να βγει Απ’ την ψυχή μου και ας γέλαγες λες κι είναι αστείο άνοστο Ο δρόμος για το άγνωστο σε τρόμαξε πολύ Κι ας ήταν μονοπάτι σε ανθοστόλιστη αυλή.
Μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω του πόνου την πορεία που μου χάραξες τραβάω Κι απ´ τα κλαμένα μάτια μου να βλέπεις μια ζωή Που μόνο εγώ ξέρω καλά κι αν είναι αβάσταχτο πολύ Για μια γυναίκα να μένει μόνη σε μια δύσκολη στιγμή
Άφησα πίσω μου το όνειρο που έπλασα για μας τους δυο Μες τη βροχή κατάφερα να ανοίξω τα φτερά Άφησα πίσω όσα ήθελες να αφήσω απ´ τον κόσμο μου Δέχτηκα απ’ τον δρόμο μου να φύγω μακριά Και ρίχνεις με δυο λέξεις κι άλλο λάδι στη φωτιά.