ประวัติ ครูบาศรีวิชัย วัดบ้านปราง จ.ลำพูน
- 4 ปีที่แล้ว
ประวัติ หลวงปู่ครูบาวงศ์ หรือครูบาชัยยะวงศาพัฒนา วัดพระบาทห้วยต้ม จ.ลำพูน
เดิมชื่อ วงศ์ หรือ ชัยวงศ์ นามสกุล ต๊ะแหนม เกิดที่อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน เมื่อวันที่ 22 เมษายน 2456 ในยุครัชสมัย รัชกาลที่ 6 มีพระอุปสมบท คือ ครูบาพรหมจักร
ในสมัยเด็กเกิดในครอบครัวชาวไร่ที่ยากจน มีพี่น้อง 9 คนในสมัยเด็ก ต้องอาศัยขุยไผ่มาตำเอาเม็ดมาหุงแทนข้าว และอาศัยของป่ากิน รวมถึงขุดมัน ขุดกลอยประทังชีวิต
ในวัยเด็กท่านยังมีโรคประจำตัว ทั้งโรคลมสันนิบาต ต้องนั่งทุกข์เป็นวันๆ เดินไกลไม่ได้ วิ่งก็ไม่ได้ ตะคริวจะกินน่อง
อายุ 12 ปี ท่านก็เห็นคนฆ่าสัตว์เพื่อนำมาทำอาหาร และเห็นว่าสัตว์นั้นน่าเวทนาสงสาร และเป็นการเบียดเบียนสัตว์ ท่านจีงทานมังสวิรัตตั้งแต่บัดนั้น ซึ่งท่านมักจะสั่งสอนศิษย์ว่า ชีวิตใคร ใครก็รัก เราควรเมตตาต่อตนเองและผู้อื่นอยู่เสมอ โลกใบนี้จะได้มีความสุข โดยท่านหวังว่า คนเราไม่ควรมีเวรกรรมต่อไป
ช่วงที่เป็นสามเณร ท่านก็ถูกเพื่อนรังแกเสมอ ขณะนั้นท่านพบกับชายชราลึกลับ ที่มาแนะแนวทาง ชายชราผู้นั้นก็ได้กลับมาหาท่านและได้พูดกับท่านว่า “เป็นผลบุญของเณรน้อยที่ได้สร้างสมมาแต่อดีตถึงปัจจุบันไว้ดีมากและมีความกตัญญูเคารพเชื่อฟังพ่อแม่ครูบาอาจารย์ดีมากจึงทำให้แผลหายเร็ว ขอให้เณรน้อยจงหมั่นทำความดีปฏิบัติธรรมและเคารพเชื่อฟังครูบาอาจารย์ต่อไปอย่าได้ท้อถอย ไม่ว่าจะมีมารมาขัดขวางอย่างไรก็ดี ขอเณรน้อยใช้ความดีชนะความไม่ดีทั้งหลายต่อไปในภายภาคหน้า สามเณรน้อยจะได้เป็นพระสงฆ์เนื้อนาบุญของพุทธบริษัทต่อไป” เมื่อชายชราผู้นั้นกล่าวจบแล้ว จึงได้เดินลงจากกุฏิที่ท่านพักอยู่ สามเณรชัยลังก๋านึกได้ยังไม่ได้ถามชื่อแซ่ของชายชราผู้มีพระคุณ จึงวิ่งตามลงมา แต่เดินหาเท่าไรก็ไม่พบชายชราผู้นั้น ท่านจึงได้สอบถามผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้น ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่พบเห็นชายชราเช่นนี้มาก่อนเลย นอกจากเห็นท่านนอนอยู่องค์เดียวในกุฏิ จากคำพูดของคนเหล่านี้ทำให้ท่านประหลาดใจมาก เพราะท่านได้พูดคุยกับชายชราผู้นั้นถึง ๓ คืน ทุกครั้งที่ชายชราผู้นี้มาทายา และทำยาให้ท่านกินเหตุการณ์นี้ ทำให้ท่านคิดว่าชายชราผู้นั้นถ้าไม่เป็นเทพแปลงกายมา ก็อาจจะเป็นผู้ทรงศีลที่บำเพ็ญอยู่ในป่าจนได้อภิญญา การกลั่นแกล้งจากพระเณรที่อิจฉาริษยายังไม่สิ้นสุดแค่นั้น บางครั้งเวลานอนก็ถูกเอาทรายกรอกปาก ถึงเวลานั้นก็ฉันไม่ได้มาก เพราะถูกพระเณรที่ไม่เชื่อในเรื่องบาปบุญคุณโทษรังแกหรือหยิบอาหารของท่านไปกิน แต่ด้วยความที่ท่านเป็นผู้มีความอดทนและยึดมั่นในคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านจึงอโหสิกรรมพวกเขาและใช้ขันติในการปฏิบัติธรรมรับใช้ปรนนิบัติครูบาอาจารย์ด้วยดีต่อไป
เดิมชื่อ วงศ์ หรือ ชัยวงศ์ นามสกุล ต๊ะแหนม เกิดที่อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน เมื่อวันที่ 22 เมษายน 2456 ในยุครัชสมัย รัชกาลที่ 6 มีพระอุปสมบท คือ ครูบาพรหมจักร
ในสมัยเด็กเกิดในครอบครัวชาวไร่ที่ยากจน มีพี่น้อง 9 คนในสมัยเด็ก ต้องอาศัยขุยไผ่มาตำเอาเม็ดมาหุงแทนข้าว และอาศัยของป่ากิน รวมถึงขุดมัน ขุดกลอยประทังชีวิต
ในวัยเด็กท่านยังมีโรคประจำตัว ทั้งโรคลมสันนิบาต ต้องนั่งทุกข์เป็นวันๆ เดินไกลไม่ได้ วิ่งก็ไม่ได้ ตะคริวจะกินน่อง
อายุ 12 ปี ท่านก็เห็นคนฆ่าสัตว์เพื่อนำมาทำอาหาร และเห็นว่าสัตว์นั้นน่าเวทนาสงสาร และเป็นการเบียดเบียนสัตว์ ท่านจีงทานมังสวิรัตตั้งแต่บัดนั้น ซึ่งท่านมักจะสั่งสอนศิษย์ว่า ชีวิตใคร ใครก็รัก เราควรเมตตาต่อตนเองและผู้อื่นอยู่เสมอ โลกใบนี้จะได้มีความสุข โดยท่านหวังว่า คนเราไม่ควรมีเวรกรรมต่อไป
ช่วงที่เป็นสามเณร ท่านก็ถูกเพื่อนรังแกเสมอ ขณะนั้นท่านพบกับชายชราลึกลับ ที่มาแนะแนวทาง ชายชราผู้นั้นก็ได้กลับมาหาท่านและได้พูดกับท่านว่า “เป็นผลบุญของเณรน้อยที่ได้สร้างสมมาแต่อดีตถึงปัจจุบันไว้ดีมากและมีความกตัญญูเคารพเชื่อฟังพ่อแม่ครูบาอาจารย์ดีมากจึงทำให้แผลหายเร็ว ขอให้เณรน้อยจงหมั่นทำความดีปฏิบัติธรรมและเคารพเชื่อฟังครูบาอาจารย์ต่อไปอย่าได้ท้อถอย ไม่ว่าจะมีมารมาขัดขวางอย่างไรก็ดี ขอเณรน้อยใช้ความดีชนะความไม่ดีทั้งหลายต่อไปในภายภาคหน้า สามเณรน้อยจะได้เป็นพระสงฆ์เนื้อนาบุญของพุทธบริษัทต่อไป” เมื่อชายชราผู้นั้นกล่าวจบแล้ว จึงได้เดินลงจากกุฏิที่ท่านพักอยู่ สามเณรชัยลังก๋านึกได้ยังไม่ได้ถามชื่อแซ่ของชายชราผู้มีพระคุณ จึงวิ่งตามลงมา แต่เดินหาเท่าไรก็ไม่พบชายชราผู้นั้น ท่านจึงได้สอบถามผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้น ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่พบเห็นชายชราเช่นนี้มาก่อนเลย นอกจากเห็นท่านนอนอยู่องค์เดียวในกุฏิ จากคำพูดของคนเหล่านี้ทำให้ท่านประหลาดใจมาก เพราะท่านได้พูดคุยกับชายชราผู้นั้นถึง ๓ คืน ทุกครั้งที่ชายชราผู้นี้มาทายา และทำยาให้ท่านกินเหตุการณ์นี้ ทำให้ท่านคิดว่าชายชราผู้นั้นถ้าไม่เป็นเทพแปลงกายมา ก็อาจจะเป็นผู้ทรงศีลที่บำเพ็ญอยู่ในป่าจนได้อภิญญา การกลั่นแกล้งจากพระเณรที่อิจฉาริษยายังไม่สิ้นสุดแค่นั้น บางครั้งเวลานอนก็ถูกเอาทรายกรอกปาก ถึงเวลานั้นก็ฉันไม่ได้มาก เพราะถูกพระเณรที่ไม่เชื่อในเรื่องบาปบุญคุณโทษรังแกหรือหยิบอาหารของท่านไปกิน แต่ด้วยความที่ท่านเป็นผู้มีความอดทนและยึดมั่นในคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านจึงอโหสิกรรมพวกเขาและใช้ขันติในการปฏิบัติธรรมรับใช้ปรนนิบัติครูบาอาจารย์ด้วยดีต่อไป