Yusuf Özcan - Kadınlarımız

KADINLARIMIZ
Uzaklar da yaşam hayalin olmaz
Yaşarsın mutluluk hiç tadı kalmaz
Umutsuz yüreğin sevdalanamaz
Kadınlarımız kadınlarımız

Belki bir hayal gibi gelecek
Beklersin ama gelmeyecek
Kimse hayalin bilmeyecek
Kadınlarımız kadınlarımız

Solacak yüzün ağlar dudaklar
Bahar ayları saçlar da aklar
Herkes yalanı seninle paklar
Kadınlarımız kadınlarımız

Ah analarımız, kadınlarımız.
Seyrederken camdan hayatı, puslu bir gecenin buz tutmuş efkârın da, içine gömerken bütün hayallerini, söylemekten utanırken, düşmeden kristalleşen gözyaşlarını saklar ya, üzülmesin diye sevdikleri, anlar mıyız sanıyorsun,
anlar mıyız.
Ah analarımız, kadınlarımız.
Ürkek bir kaşık dokunuşuyla, soframız da son sahnenin, görünmeyen karakteri, yaparken erkek her şeyi, derdin her türlüsünü bulan, sararken yangınlar hep ortada kalan...
Ah analarımız, kadınlarımız.
Derin denizler de umutsuz balıkçı ağı, uzak diyarların dorukların da buzul dağı, mezeye tat veren rakı bardağı, cefanın oyuncağı, mutluluğun kucağı.
Ah analarımız, kadınlarımız.
Söz Müzik: Yusuf Özcan
Şiir: Yusuf Özcan