İnsan tezek olmadıkca suyun üzerine çıkamaz

İnsan tezek olmadıkca suyun üzerine çıkamaz

İnsanda nefs olmaması lâzım. Nefs insanda olduğu müddetçe kendini yok bilmelidir.

Bir seferinde Kadiri şeyhlerinden Molla Abdurrahman’ın bir sofisi Seyda’yı ziyarete gelmişti. Seyda sofiye;

“Bize biraz Molla Abdurrahman Çoğreçi’nin sohbetinden söyle” dedi. Sofi ise:

“Vallahi Kurban, aklımda hiç sohbet yok” deyince, Seyda “hiçbir şey de aklına gelmiyor mu?” diye sordu. Sofi biraz düşündü.
Evet bir sohbeti hatırladım. Şeyhim derdi ki :

“Gübre olunmadıkça su üstünde kalınmaz.”

Bu söz Seyda’nın hoşuna çok gitti, çok keyfi geldi.

“Vallahi, çok doğru bir söz, dedi, bundan daha güzel bir şey olmaz. Sözü doğrudur. İnsan nefsini gübre etmedikçe su üstünde kalamaz. Nefis olduğu müddetçe insan bir şey olamaz. Gübre hafif olduğu için suyun üstünde kalıyor, yükseliyor. İnsan nefsini hafif tuttukça yükselir, su üstünde kalır. Yok eğer insan ağır olursa suyun dibine batar. İnsanın nefsi olduğu müddetçe insan ağırdır, suyun dibine çöker.” Seyda :

“Bu sohbetten daha güzel bir şey yoktur. Bu çok büyük bir sohbettir” buyurdu ve kâhyasına dönüp,

“Kesende ne kadar paran varsa bu sohbetin karşılığı olarak sofiye ver.”
Kâhya baktı kesede beş altın mecidiye vardı.

“Kurban beş mecidiye var” dedi.

Seyda, hepsini sofiye vermesini emretti. Sofi almak istemedi, her ne kadar feryad ü figan edip ihtiyacı olmadığını beyan ettiyse de, Seyda, hayır alacaksın, senin bu sohbetin çok kıymetlidir. Gavs’ın başı için ne kadar para olsaydı kesede, tümünü sana verecektim” buyurdu.

Hakikaten insan nefsini gübre olarak mülâhaza etmedikçe su üstünde kalamaz.

İnsan nefsini gördüğü müddetçe Rabbine kavuşamaz. Ne zaman nefsini öldürürse Allah’ına o zaman kavuşur.

Sohbetler Kitabı
Şeyh Seyyid Abdülhâkîm el-Hüseynî (kuddise sırruhu)