Makbule KAYA-Ninenin Mektubu (1)

NİNENİN MEKTUBU
Ey umudumun gandili
Gözyaşımın mendili
Dağdan bayırdan aşırmadığım
Gözden gönülden düşürmediğim
Duaynan böyüttüğüm
Türküynen yürüttüğüm
Güneşim, ayım, yavrım bidenem ÖZAY’ım
Acı haber tez uleşti elim ayağım doleşti
Düğüm düğüm oldu boğazım
Lokmamı yiyemedim bişey de diyemedim
Dondum galdım netçeğimi bilmeden
Ey gocaefem arkedeşim yavrım can yoldaşım
Tarınam unum bulgurum bu dünyada umudum gururum
Tencerede aşım dinmeiyen gözyaşım
Nettin len nere gittin sen
Benim yiğidimin ölünmesine
İnsan hiç habar etmemi Nenesine
Olaydı habarım bu halımla goşarak dağ daş aşarak
Geçerdim garşısına ezrailin yavrımı bırakın beni alın derdim
Hindi n’olıcak gari dostlar bişeyler deyin bari
Tellidir anam tellidir
Denizli’nin horozları bellidir deyen dağ taş aşan ses nerde
Tepsi de tepsi fındıhlar
Ayşe’de Veli ağayı gıdıhlar deyi gürül gürül coşan ses nerde
Hani nerde çoban Mustafali goyunları gütmeyomu
Çözde al deyen Fadime oynamaya gitmeyo mu?
Ses gelimyo mu efemden hey garibim yavrım horozum tüktü türkü ötmeyomu
Ey duaynan böyüttüğüm türküynen yürüttüğüm
Güneşim, ayım, yavrım bidenem ÖZAY’ım
Ben gideydim ya yavrım senin yerine
Sensiz yaşamak benim neyime sana gurban olayım
Gzvuştursun bizi Tanrım seni Cennette bulayım
Makbule KAYA